Разышліся ў рэчаньцы два чаўна.
На самоце крычма крычыць жаўна.
Ды глядзіць хаціначка ў два вакна:
безь мілот дзяўчыначка – сіл няма.
Не маркоцься, мілая, не смуткуй.
Любая птушыначка, не бядуй.
Ты мая харошая,
ты мая прыгожая,
ты мая нясьмелая.
Ты – мая.
I далонь сарвалася з далані...
Ад пяшчоты ўспыхнула два вагні,
і ўздыхнулі вогнішчы ў два клубы:
не бывае, родная, дзьве журбы.
Як душа са скрухаю, дзьве сасны
упляліся стромліва ў сум лясны.
I гараць дзьве сьвечачкі давідна,
і сядзіць дзяўчыначка зноў адна.
Лугавое сонцайка сьлепіць шкло.
Чараўніца юная сьніць цяпло.
Лебедзі мілуюцца на вадзе.
Сівізна зрабілася маладзей.
Не маркоцься, мілая, не смуткуй.
Любая птушыначка, не бядуй.
Ты мая харошая,
ты мая прыгожая,
ты мая нясьмелая,
юная.
7.X.2004.
|
|
